Božanska dječica

Tatjana Gromača po mnogočemu je iznimna pojava na našoj književnoj sceni – beskompromisna, izvan svih trendova, ona stvara nove književne krajolike. I u najnovijoj knjizi Božanska dječica Gromača je odlučna, osobno otvorena, bez podilaženja ikome. Pred čitateljem se rastvara psihička bolest i suočavanje s njom na svim razinama, od vanjskih do intimnih.

Tatjana Gromača stilska je perfekcionistica čije rečenice uvijek precizno pogađaju srž problema. Roman Božanska dječica zahtijeva pozornog čitatelja, spremnoga suočiti se s vlastitim traumama. Katarzični i moćni, ovi prozni fragmenti tvore jedinstvenu romanesknu cjelinu u kojoj se kroz sudbinu jedne žene prelamaju i rastvaraju sve najskrivenije traume društva nesklonog prihvaćanju drugačijega. Proza Tatjane Gromače ima svojstva praiskonskih elemenata, ona je lišena svakog uljepšavanja, bilo kakvih suvišnih dodataka, ogoljena je do najnužnijega, zbog čega čitajući je osjećamo snagu kakvu imaju grčke tragedije.

'Tatjana Gromača najeminentnija je spisateljica nove hrvatske proze, zato što je nepotkupljiva, oštra i tako gorka. Gromača se ističe po svojoj dragocenoj grubosti, skoro da nema ni jedne druge pojave te vrste u nas, koja je lišena svake i najmanje sladunjavosti, i skoro obaveznog mladalačkog trijumfalizma. Nema ona zbog čega da bude srećna, živeći u poznatim prilikama i teškim opštim okolnostima, ali može da bude ponosna zato što to zna. Njena najnovija proza jedno je majušno remek-delo.'
(Bora Ćosić)